Wanneer ik door de gangen van Veilig Thuis loop blijf ik gegrepen worden door de bevlogenheid waarmee mijn collega’s hun werk verrichten. Het werk wat zij doen is zeker niet makkelijk. Dag-in-dag-uit worden zij niet alleen geconfronteerd met geweld achter de voordeur. Ook persoonlijk leed wat speelt in gezinnen wordt de medewerkers niet bespaard.
Tijdens een van mijn werkdagen zat een van die collega’s tegenover mij in gesprek met de cliënt. Zelf sluit ik me daar dan een beetje voor af en ik volg het gesprek dan ook niet. Als ze echter de telefoon heeft opgehangen kijkt ze me aan. Ze zucht. “Het blijft me aangrijpen hoeveel leed mensen al geleden hebben voordat het tot een escalatie komt thuis”. Mijn collega refereert aan het gesprek wat ze zojuist heeft gehad.
“Veel overkomt mensen, zonder dat ze daar ook maar iets aan kunnen doen. Ziekte in de familie, overlijden van dierbaren. Sommige mensen maken zo onvoorstelbaar veel mee.” Hoewel zij geraakt is door het leed van de zojuist gesproken cliënt, houdt zij tegelijkertijd oog voor het geweld wat wel plaats heeft gevonden.
“Er ligt soms zoveel onder dat het uiteindelijk tot een uitbarsting komt. Leed dat ons allemaal kan overkomen.”
Hoewel het patroon nu zich lijkt te ontvouwen is er nog een lange weg te gaan voor deze cliënten. Maar de start lijkt nu wel gemaakt.